عموما فرد مبتلا به افسردگي داراي رفتاري كند و آهسته است. محققان مي‌گويند كه سه گونه اختلالات افسردگي و پريشان خاطري وجود دارد كه عبارتند از افسردگي پيشرفته، اختلال رواني به صورت افسردگي و افسردگي شيدايي. اينگونه اختلالات رواني در مقياس‌هاي شدت و طول مدت، نشانه‌هايشان با يكديگر متفاوت هستند. محققان علوم رفتاري مي‌گويند كه افسردگي‌هاي پيشرفته داراي نشانه‌ها و علايمي هستند كه مي‌توانند فعاليتهاي روزمره، مطالعات، خواب،‌ خوردن و شركت در فعاليتهاي خوشايند و سرگرم كننده را تحت تاثير قرار دهد. چنين حالتي ممكنست براي دفعات گوناگون در طول زندگي آدمي روي دهد. محققان معتقدند كه نوع ديگري از افسردگي با درجه‌ شدت پايين‌تر، اختلال رواني به صورت افسردگيست كه در واقع داراي نشانه‌هايي طولاني مدت است كه بر اساس آن شخص از انجام مناسب فعاليتهاي روزانه و يا برخورداري از احساساتي خوب و دلپذير محروم مي‌شود. بسياري از مردم كه مبتلا به اين گونه از افسردگي هستند، همواره دوره‌هاي پريشان خاطري قابل توجهي را در برخي از برهه‌هاي زندگي خود طي مي‌كنند. محققان همچنين با اشاره به نوع سوم افسردگي و پريشان خاطري مي‌گويند، نوع سوم افسردگي كه در واقع يك اختلال روحي شيداگونه است، نام بيماري افسردگي دو قطبي را نيز به خود گرفته است. اين نوع از افسردگي، البته نه به اندازه دو نوع قبلي ذكر شده، موجب ايجاد تغييراتي در خلق و خوي آدمي مي‌شوند.در پاره‌اي از مواقع، احساسات و خلق و خوي آدمي، داراي جوش و خروش‌هايي شده، با اين حال در بيشتر مواقع اين احساسات رنگ رخوت و سستي به خود مي‌گيرند. هنگامي كه يك شخص مبتلا به اين نوع از افسردگي دوران بيماري خود را طي كند، مي‌توان گفت كه شخص تمامي نشانه‌هاي مربوط به اين بيماري را از خود بروز مي‌دهد. اين نوع از ابتلا به افسردگي و پريشان خاطري، در بيشتر مواقع، تفكر، قوه‌ متفاوت، حتي رفتارهاي اجتماعي را تحت تاثير قرار مي‌دهد كه در نتيجه به بروز مشكلات جدي براي شخص و اطرافيان منجر مي‌شود. محققان مي‌گويند كه هنوز درمان دقيقي براي اينگونه از افسردگي دريافت نشده است. *علايم ابتلا به افسردگي*محققان علوم روانشناسي و روانپزشكي بر اين باورند كه اشخاصي كه به نوعي به افسردگي و پريشان خاطري مبتلا هستند، لزوما تمامي نشانه‌هاي اين بيماري را در خود ندارند، گاهي فردي مواردي از علايم اين بيماري را از خود بروز مي‌دهد و گاهي نيز شخص ديگري پيدا مي‌شود كه حداكثر اين نشانه‌ها را در رفتار و احساسات خود بروز مي‌دهد.اين اعتقاد علمي وجود دارد كه با توجه به شخص، شدت علايم ابتلا به افسردگي و پريشان خاطري در دوره‌هاي مختلف زندگي متفاوت هستند. با اين حال نشانه‌ها و علايم شناخته شده اين بيماري عبارتند از: - ناراحتي‌هاي هميشگي، احساس پوچ بودن، پريشان خاطري، احساس نااميدي و بدبينياحساس گناهكار بودن، بي ارزش بودن و ناكارآمد بودن - از دست دادن علايق و تفكرات دلپذير در جريان تفريحات و سرگرمي‌ها - كاهش قواي بدني و كرخت و سست شدن رفتار- داشتن مشكلات در امر تمركز، به خاطر آوردن امور و تصميم‌گيري - پريدن از خواب و يا خواب زياد - از دست دادن ميل به غذا خوردن و يا كاهش وزن و حتي بالعكس داشتن ميل شديد به خوردن غذا و خواب زياد- به مرگ و خودكشي فكر كردن و تلاش جهت خودكشي- احساس خشم و بي‌حوصلگي- علايم فيزيكي طولاني‌مدت كه معالجات پزشكي پاسخگوي آنها نيستند از جمله سردرد و دردهاي مزمن- عصبانيت‌هاي غير معمول- كاهش نياز براي خوابيدن- صبحت كردن زياد- افزايش ميل جنسي- كاهش قواي قضاوت و داوري - رفتارهاي نادرست اجتماعي*علل ابتلا به افسردگي*برخي از انواع افسردگي و پريشاني خاطر در خانواده‌ها همه‌گير مي‌شوند كه نشان دهنده آن است كه در واقع سستي رفتاري در ميان افراد يك خانواده مي‌تواند منشاء وراثتي داشته باشد. همچنين اين باور علمي و روانشناختي وجود دارد كه در برخي از خانواده‌ها به نظر مي‌رسد كه افسردگي‌هاي پيشرفته نسل به نسل بروز مي‌كنند. هرچند تحقيقات نشان داده‌اند اين امكان وجود دارد كه پريشان خاطري و افسردگي پيشرفته در خانواده‌هايي كه سابقه اين بيماري ندارند نيز ظهور يابد. با اين حال يك نكته محرزست و آن اينكه چه از طريق وراثتي و يا خير، اختلالات رفتاري مربوط به پريشان خاطري و افسردگي اغلب مربوط به بروز تغييراتي در ساختار بدن يا عملكرد آن است. تحقيقات نشان مي‌دهند افرادي كه داراي سطح پاييني از خود باوري هستند و اغلب نگاه بدبينانه‌اي نسبت به خود و دنياي اطرافشان دارد و نيز به سرعت تحت فشار استرس‌هاي محيطي مستاصل مي‌شوند، آمادگي كامل براي ابتلا به افسردگي دارند. از سوي ديگر تحقيقات سالهاي اخير نشان مي‌دهند كه تغييرات فيزيكي در بدن انسان مي‌تواند با تغييرات روحي و رواني نيز همراه باشد. بر اين اساس گفته مي‌شود كه بيماري‌هايي از جمله اختلالات مغزي، سكته‌هاي مغزي و حملات قلبي، سرطان، پاركينسون و اختلالات هورموني مي‌تواند عامل ابتلا به افسردگي شوند كه در نتيجه موجب آن مي‌شوند كه شخص بيمار، سست و كرخت شده و اقدامي جهت مراقبت از خود در برابر اين بيماري‌ها صورت ندهد و بدين ترتيب بهبود شخص همواره به تعويق مي‌افتد.